مسعود خدابنده، مشاورين استراتژي خاورميانه انگلستان، هفتم ژوئيه 2011

با گذشت زمان، رفتارها در قبال سياست برخورد با مجاهدين خلق آرام آرام تغيير مي كنند و شكل مي گيرند. آقاي جيمز جفري سفير ايالات متحده امريكا در عراق نظريه اي جديد و مثبت در رابطه با رفتار امريكا با اين گروه در عراق ارائه مي دهد. ولي خبر منعكس شده در ميامي هرالد اگر چه بصورتي قبول به پايان رسيدن قائله "كمپ اشرف" را اعلام مي كند ولي در عين حال بانگر اين واقعيت است كه خطر هنوز بر طرف نشده و طرف هاي مختلف همچنان و هنوز سعي در سود بردن از وضعيت مجاهدين خلق دارند. البته سوال جنبي هم اين است كه طرف هاي درگير بواقع بدنبال بدست آوردن چه پوئن و امتيازي از اين صحنه دلخراش هستند؟ آقاي سفير جيمز جفري كه در بيان خود فقط سران مجاهدين خلق (فرقه رجوي) را خطاب قرار داده است مي گويد كه از آنها مي خواهد تا "سازمان شبه نظامي خود را منحل كرده" و به افراد اجازه دهند تا در نقطه جديدي در عراق پناهنده شوند. البته نبايد فراموش كرد كه مجاهدين خلق هم به نوبه خود بارها تهديد كرده اند كه هر گونه دخالت خارجي در مسائل داخل كمپ منجر به كشتار اعضاي گرفتار و گروگانهاي داخل كمپ خواهد شد. آقاي جفري بعنوان اولتيماتوم افزوده كه آيا اين گروه "واقعا فكر مي كند كه سازمان ملل و ايالات متحده امريكا تا به بد از آنها حفاظت خواهد كرد". البته با توجه به حمايت تاريخي واشنگتن و تلاويو از مجاهدين خلق بايد به آقاي جفري تذكر داد كه بنظر مي رسد سازمان مجاهدين دلايل متعددي براي اين اعتقادش داشته باشد. تريتا پارسي در مقاله خود تحت عنوان "تروريست هاي محبوب واشنگتن" دورويي امريكايي در قبال مجاهدين خلق در واشنگتن و امريكا را افشا كرده است. ولي آيا همين نوع حمايت امريكايي از گروه مجاهدين خلق در بغداد و عراق هم ديده نمي شود؟ راه حل امريكايي به مفهوم جابجايي فله اي و يكجاي سازمان تروريستي مجاهدين خلق (فرقه رجوي) از اين كمپ به يك پايگاه نظامي امريكايي ديگر در داخل خاك عراق يا كشوري ديگر جز تلاشي مجدد براي حفظ ساختار تروريستي اين گروه نبوده و نيست. اين حركت حمايتي امريكا از مجاهدين خلق طبعا تلاش دولت منتخب عراق براي اخراج اين گروه تروريستي تحت حفاظت واشنگتن را به تاخير مي اندازد و از طرف ديگر جلوي دخالت سازمان ملل براي اصرار در ورود و رسيدگي به گروگانهاي داخل كمپ اشرف را نيز خواهد گرفت. گروگانهايي كه به گواهي تمامي كساني كه طي اين سالها موفق به فرار شده اند منتظر دست نجات دهنده اي هستند تا از زير يوغ رهبري اين سازمان تروريستي خارج شوند. فروش يكجا و جابجايي سازماني و فله اي ساكنين كمپ اشرف بواقع فاجعه انساني ديگري خواهد بود كه امريكايي ها با سبقه مشعشعي كه دارند بايد به عواقب آن بيشتر فكر كنند. اين فاجعه اي است كه جامعه جهاني بايد جلوي آن را بگيرد. بايد بوضوح اعلام شود كه "رجوي نماينده هيچ كس نيست" و بايد بوضوح اعلام شود كه "قربانيان داخل اين كمپ نيازمند كمك هستند و نه سوء استفاده". از سر سختان حكومت ايران كه علاقه مند به نگهداري طولاني تر و استفاده جنبي از "دشمن تروريستي تحت حفاظت خارجي" خود هستند تا نو محاظه كاران و صهيونيست هاي امريكايي كه خواستار "شعله ور نگه داشتن نفرت بين ايران و امريكا" و بستن راه هر گونه احتمال نرمش و مذاكره و ديپلماسي مي باشند. از جناح هاي مختلف عراق كه مي خواهند با هر حربه اي و از جمله"مجاهدين خلق" به يكديگر بتازند تا اروپايي هايي كه هنوز در خواب غفلتشان معتقدند مي توان از مجاهدين خلق بعنوان يك برگ در بازي با ايران و يا عراق استفاده كرد همه و همه دستي و منفعتي در اين قضيه داشته و به نوعي با انحلال نهايي مجاهدين خلق و كمپ اشرف آن مشكل دارند. بله، كم نيستند نيروهايي كه مستقيم و غير مستقيم از وجود مجاهدين خلق استفاده مي كنند و كم نيستند نيروهايي كه موافق انحلال آن نيستند. ولي مشكل و معضل بشري و انساني اينجاست كه بدون اقدام براي دسترسي مستقيم به ساكنين كمپ، ما عملا آنها را جزو مايملك و جزو بردگان رجوي و پشتيبانانش محسوب كرده و برده داري را در قرن بيست و يكم به رسميت شناخته ايم. اينجاست كه بايد سوال كرد كجا رفته اند "سازمانهاي حقوق بشري" و "مدعيان حقوق بشر"؟ مگر نه اين كه اين به اصطلاح فعالان حقوق بشر هستند كه بايد در چنين مواردي بر عليه برده داري وارد شده و به داد "قربانيان" برسند؟ راستي سازمان ملل متحد تا بحال چه فعاليتي داشته؟ آنها واقعا چقدر ارتباط مستقيم و بدون حضور "رهبران مجاهدين" با نفرات گرفتار در كمپ داشته اند؟ و آنها چرا بلندگوهايشان را خاموش كرده اند؟ ديدبان حقوق بشر در سال 2005 گزارشي منتشر كرد بنام "خروج ممنوع" كه قابل تقدير است ولي از آن زمان تا بحال چه كرده است؟ سازمان عفو بين الملل كه هنوز ترجيح مي دهد فكر كند كه مجاهدين خلق "يك مقوله منسجم و يكپارچه است و مسعود رجوي سخنگوي همه آنها!!" و بعد از اين همه فرار و گزارش و خواهش و استدعا و گريه و زاري ترجيح مي دهد وجود نفرات و افراد مجزا و مستقل در اين كمپ را نا ديده بگيرد. سازمان عفو بين الملل چه كرده؟ راستي چرا سازمان عفو بين الملل در رابطه با نقض فاحش و آشكار حقوق انساني افراد در داخل كمپ كور و كر شده و سكوت اختيار كرده؟ نميداند؟ مشكل در صرف نام "كمپ اشرف" نيست و مشكل در صرف نام "سازمان مجاهدين خلق" نيست. نبايد به رجوي اجازه داد تا با يك تغيير نام صوري و با جابجايي گروهي (تحت حمايت حاميان بدنامش در واشنگتن و تلاويو) به فروش سياسي و فروش اقتصادي نفرات گرفتار در اين كمپ بدنام ادامه بدهد. نبايد اجازه داد تا برده داري مدرن رجوي تحت حمايت صهيونيست ها ولابي واشنگتن در شكل جديدي ادامه پيدا كند. و البته اگر اين بساط نبود راه حل خيلي هم پيچيده نبوده و نيست. همه ميدانند كه راه حل ساده، عقلاني و انساني كه بيش از بيست سال است بخاطر منافع قدرت ها ناديده گرفته شده اين بوده و هست كه يكبار براي هميشه، قبل از اين كه به فكر نوع استفاده از اين افراد براي اين يا آن گروه باشيم، به ساكنين اين محل اجازه دهيم تا با دنياي خارج از كمپ ارتباط برقرار كنند. با خانواده هايشان ديدار داشته باشند. دسترسي به مطبوعات و ارتباطات داشته باشند. اگر كاري انجام ميدهند در ازاي آن مزد بگيرند و در جامعه محل اقامتشان دسترسي به اداره پست، سينما، دفتر ثبت اسناد و احوال و ازدواج و ... اداره پليس، دادگاه و دادگستري و وكيل و غيره و غيره داشته باشند. اين وضعيت هشت سال پس از سقوط صدام حسين جاني و مفقود شدن مزدورش مسعود رجوي، بواقع وضعيتي شرم آور براي حاميان غربي تروريست ها و گروگانگيرها است. هشت سال پس از سقوط صدام قابل قبل نيست كه يك مقام دولت امريكا (كه بايد از مينيمم مسئوليت پذيري انساني نيز برخوردار باشد) از رهبران اين گروه تروريستي بخواهد كه قبول كنند (البته چانه هم بزنند) تا با نگه داري گروگانهايشان و با ادامه كمك مالي و لجيستيكي امريكايي/ اسرائيلي از نقطه موجود به نقطه ديگري از جهان منتقل شوند. هشت سال پس از پايان رژيم صدام انساني نيست و قابل قبول نيست كه دولت امريكا در اين حمايت صريح خود از گروگان گير ها اصلا و اساسا هيچ نگراني اي در مورد نقض فاحش حقوق انساني گرگانها از خود نشان ندهد.