بيش از يك سال است كه حدود 50 خانواده كه عزيزانشان در اردوگاه اشرف اسيرهستند سعي دارند با انها تماس برقراركنند. اين خانواده ها كه بالغ بر 70 تن مي شوند و بيشتر آنهارا سالمندان تشكيل مي دهند، در جلوي كمپ اشرف چادر زده و منتظر فرصتي هستند تا عزيزان "گمشده" خود را بيابند. بعضي از آنها چندين دهه هست كه هيچ تماسي با عزيزان خود كه توسط مجاهدين ازنظرها غايب شده اند، نداشته اند.
حتي آن هنگاميكه قرار
اگر رجوي يك رهبر انقلابي و انساندوست بود بايد در عمل نشان ميداد كه تمامي انسانها را دوست ميدارد. براي مثال: از ديدار اعضاع با خانوادشان استقبال ميكرد ، تن به مقررات و قوانين كشور عراق ميداد و راه را براي ارتباطات با خارج از اشرف باز مينمود. اما رجوي هرگز قادر به كتمان نيست كه فقط كساني را دوست دارد كه چشم و گوش بسته مطيع و بمانند رباط گوش بفرمان او باشند . كساني را ميخواهد كه نه براي حفظ حقوق انسا
حمله به مجاهدين يا سربازان عراقي؟
كساني را كه در اين حمله ها حضور داشتند و كشته و زخمي شدند، يك عده شان بر اثر مغزشويي 20 الي 30 ساله فكر مي كردند كه حق با سازمان است. يك عده شان نيز بطور يقين افراد ناراضي بودند كه سازمان طبق شناختي كه از آن دارم، آنها را به اين رودررويي آورده است. يعني چه بسا افرادي كه در اين درگيري كشته يا زخمي شدند حتي افراد منتقد و ناراضي مي توانند باشند. جالب اين است كه حتي